Po śmierci mojego ojca trafiłam do domu dziecka. Moje życie w małym miasteczku Brzeziny, kiedyś pełne miłości, ciepła i bezpieczeństwa, nagle zamieniło się w koszmar. Mama zachorowała i odeszła, a tata nie poradził sobie z jej stratą. Zaczął pić, a jego świat zamienił się w alkoholową pułapkę. Z dnia na dzień nasze życie stawało się coraz bardziej beznadziejne. Miałam wtedy zaledwie dziesięć lat i czułam, że cały świat się wali.
Mój tata walczył z demonami, a ja próbowałam przetrwać w tym trudnym świecie. Chodziłam w zniszczonych ubraniach, a moi koledzy z klasy unikali mnie, wyszydzając moje biedne życie. Gdy tata zaczął pić, a nasza lodówka świeciła pustkami, wszystko wydawało się beznadziejne. Siedziałam w domu, zastanawiając się, jak długo jeszcze będę w stanie to wytrzymać.
Pewnego dnia, kiedy już wydawało się, że nic się nie zmieni, do mojego życia weszła Bogna. Kobieta, która wprowadziła się do naszego życia po śmierci mojego ojca. Zdecydowała się mnie adoptować, chociaż nie była moją matką. Była po prostu osobą, która dała mi szansę na normalne życie. Dzięki niej zrozumiałam, co to znaczy mieć rodzinę. Bogna nie tylko zaoferowała mi dom, ale także miłość, której tak bardzo potrzebowałam.
Nie wiedziałam, że przez tyle lat byłam o krok od tego, by poczuć się naprawdę kochana. Dziś, po wielu latach, z Bartkiem — moim adoptowanym bratem — wspólnie odwiedzamy ją co weekend, dziękując jej za wszystko, co dla nas zrobiła. Nie tylko dała nam rodzinę, ale też nadzieję i miłość, której przez tyle lat nam brakowało.
Teraz wiem jedno: prawdziwa rodzina nie zależy od krwi, ale od serca. Dzięki Bognie mam życie pełne miłości, które kiedyś było tylko marzeniem. Dziś wiem, że dobro wraca. Wystarczy jeden człowiek, który będzie w stanie zmienić czyjeś życie, jak ona zmieniła moje.
Chcę jej powiedzieć: „Dziękuję, mamo, za wszystko. Bez Ciebie nie byłoby mnie tu, gdzie teraz jestem.” I niech cały świat wie, jaka jesteś wspaniała.