„Daję ci tysiąc dolarów, jeśli odezwiesz się do mnie po angielsku” — rzucił milioner tonem aż ociekającym pogardą. Powtórzył to wyzwanie jeszcze raz, głośniej, prowokacyjnie… a reszta towarzystwa parsknęła śmiechem. Kieliszki zadźwięczały, wino ochlapało obrus, a elegancka restauracja nagle zamieniła się w miejsce, gdzie ktoś miał zostać publicznie upokorzony.
Młoda kelnerka stojąca obok ścisnęła w dłoniach lekko drżące talerze. Ale w jej spojrzeniu nie było strachu.
Była w nim godność.
Milioner uniósł kieliszek, jakby wznosił toast za własną arogancję.
— No dalej, pokaż, co potrafisz! — powtórzył kpiny.
Wszystkie rozmowy w sali ucichły.
Gdy dziewczyna spokojnie zaczerpnęła powietrza i podniosła wzrok, śmiech ustał natychmiast.
Tego wieczoru restauracja Luna de Polanco lśniła blaskiem żyrandoli. Miękkie głosy gości mieszały się z zapachem pieczonego mięsa i rozmarynu, a światła odbijały się w kryształach kieliszków. W centrum uwagi stał stolik biznesmenów — cztery idealnie skrojone garnitury, połyskujące zegarki i jeden mężczyzna, którego pewność siebie ocierała się o bezwstyd.
Eric Von Bauer nie mówił — on grał swoją rolę.
— Wiecie, co uwielbiam w Meksyku? — rzucił, jakby przemawiał ze sceny.
— Tutejsza obsługa jest najlepsza na świecie — i praktycznie za darmo.
Znów rozległy się głosy rozbawienia.
Kilka kroków dalej Valeria Torres, z idealnie upiętymi włosami i tacą trzymaną pewnie w dłoniach, czekała, aż ten teatr się skończy.
— Dobry wieczór. Czy mogę przyjąć zamówienie? — zapytała uprzejmie.
— Ależ oczywiście, ślicznotko — mruknął Eric, nawet na nią nie patrząc. — Tylko powiedz najpierw… ile z tego, co mówię, w ogóle pojmujesz?
Valeria nie odpowiedziała. Jedynie skinęła delikatnie głową i zachowała swój profesjonalny uśmiech.
— Widzicie? — rzucił do swoich wspólników. — Mówię, a ona ledwo łapie sens. I dlatego ten kraj stoi w miejscu.
Od baru menadżerka Camila obserwowała tę scenę z rosnącym niepokojem. Chciała zareagować, ale nazwisko Von Bauer było jak mur. Tacy ludzie mieli wpływy — a jeden kaprys mógł pozbawić kogoś pracy.
Valeria wzięła długi, uspokajający oddech. Przypomniała sobie słowa młodszego brata Mateo z samego rana:
„Ty mnie nauczyłaś pierwszych angielskich słówek. Nie ma lepszego nauczyciela niż ty.”
Jej dłonie drżały jedynie z gniewu.
— Czy życzą sobie państwo wino czerwone, czy białe? — zapytała miękko.
Eric zmierzył ją z góry na dół, rozbawiony tym, że ani na moment nie straciła zimnej krwi.
— Podaj takie, którego nazwę w ogóle potrafisz powiedzieć.
Znów popłynęły śmiechy. Chwilę później zapadła cisza tak ciężka, że można było ją niemal usłyszeć.
Valeria jednak stała niewzruszona.
Eric odstawił kieliszek z hukiem, aż srebra na stole podskoczyły.
— Zróbmy z tego małą zabawę — oznajmił pewnym siebie głosem.
— Zabawę? — powtórzyła Valeria, zupełnie spokojnie.
— Zakład — dodał, zacierając dłonie.
— Tysiąc dolarów, jeśli zaczniesz mówić po angielsku.
Restauracja zamarła. Muzyk od skrzypiec przerwał grę w pół nuty.
Valeria powoli uniosła głowę. W jej oczach odbijało się światło świec.
— W takim razie… skoro takie jest pana życzenie — powiedziała cicho — dobrze.
Eric odchylił się na krześle, pewny swojej wygranej.
— A więc… na co czekasz?
Valeria zrobiła krok do przodu.
A potem, lodowatym spokojem, który przeciął przestrzeń jak nóż, powiedziała:
— Would you like to start with the wine list, or should I teach you some manners first?
(Chciałby pan zacząć od listy win, czy najpierw nauczyć się odrobiny manier?)
Zapadła absolutna cisza.
Camila otworzyła usta ze zdumienia.
Eric… po raz pierwszy nie miał riposty.
Valeria mówiła piękniej i pewniej po angielsku, niż on sam byłby w stanie.
— Ty… naprawdę mówisz po angielsku? — wydusił wreszcie.
— Wystarczająco dobrze — odparła — by rozpoznać, kiedy ktoś próbuje mnie obrazić.
Wokół rozległy się szepty — ale były pełne podziwu, nie kpiny.
Valeria odsunęła się od stolika i ruszyła między gości. Jej kroki odbijały się cicho od posadzki.
A Eric… po raz pierwszy od dawna poczuł, jak ogarnia go wstyd.
Camila dogoniła Valerię przy barze.
— On może naprawdę narobić problemów!
— Niech próbuje — odparła Valeria spokojnie. — Mojej godności mi nie odbierze.
Eric patrzył na nią z daleka, zastygły. Coś w nim pękło.
Dlaczego nie umiał oderwać od niej wzroku?
Valeria poruszała się po sali z pewnością, której nigdy wcześniej w niej nie dostrzegł — jakby całe życie walczyła o to, by być kimś więcej, niż ludzie zakładali.
Skrzypce wznowiły muzykę. Tym razem melodia brzmiała inaczej — łagodniej, szczerzej.
Eric wiedział jedno:
Ten wieczór jeszcze się nie skończył.
To dopiero początek.