Marek spotkał swoją byłą żonę, a zazdrość aż zabarwiła jego policzki na zielono. Z impetem zatrzasnął drzwi lodówki, aż wszystko w środku zadrżało, a jeden z magnesów spadł z hukiem na podłogę.
Agnieszka stała naprzeciwko, blada, z pięściami zaciskającymi się mocno.
— No i jak się teraz czujesz? — wypaliła, unosząc podbródek.
— Mam cię już dość! — wybuchnął Marek, choć starał się zachować spokój. — Co to za życie? Bez radości, bez perspektyw.
— Więc znowu to ja jestem winna? — gorzko się uśmiechnęła Agnieszka. — Jasne, nasze życie to nie twoje marzenia.
Marek chciał coś dodać, ale tylko machnął ręką. Otworzył butelkę wody, napił się i odstawił na stół.
— Marek, nie milcz — powiedziała drżącym głosem Agnieszka. — Powiedz mi, na czym naprawdę stoisz?
— Po co te gadki? — zarechotał nerwowo. — Mam tego wszystkiego dość. Dość!
Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. W końcu Agnieszka ciężko westchnęła i poszła do łazienki. Marek osunął się na kanapę. Za drzwiami słychać było szum wody — zapewne Agnieszka chciała zagłuszyć łzy. Jemu jednak było to obojętne.
Życie w rutynie
Trzy lata temu wzięli ślub. Na początku mieszkali w mieszkaniu Agnieszki, odziedziczonym po rodzicach, potem przenieśli się do domu na obrzeżach miasta, przekazując lokal córce. Dom był duży, ale zaniedbany, a meble pamiętały jeszcze czasy PRL-u.
Na początku Marek był zadowolony: blisko centrum, dogodny dojazd do pracy. Z czasem jednak coraz bardziej go drażniło. Agnieszka kochała swój „rodzinny azyl” z brązowymi tapetami i starym kredensem po przodkach, Marek widział w tym stagnację.
— Aga, powiedz wprost — powtarzał — nie masz ochoty wymienić tego żółtego, wyblakłego linoleum? Odświeżyć wnętrze, nadać mu nowoczesny sznyt?
— Marek, nie mamy teraz na to pieniędzy — odpowiadała spokojnie. — Sama marzę o zmianach, ale poczekajmy na premię.
— Czekać?! Cała twoja filozofia to czekać i znosić!
Marek często wspominał, jak zakochał się w Agnieszce. Była skromną studentką, jej szczere niebieskie oczy i delikatny uśmiech go oczarowały. Mówił znajomym: „To pączek, który w końcu rozkwitnie”. Teraz jednak czuł, że kwiat zwiędł, zanim zdążył się rozwinąć.
Agnieszka nie uważała się za niewidzialną. Żyła po swojemu, ciesząc się drobiazgami — kubkiem mięty, nową serwetką, spokojnym wieczorem z książką. Dla Marka była to jednak rutyna i stagnacja.
Nie spieszyli się z rozwodem — Marek nie chciał wracać do rodziców, a osobne mieszkania na razie były poza zasięgiem. Matka Agnieszki, Tamara, zawsze stała po stronie synowej:
— Synku, Aga to dobra dziewczyna. Ciesz się, że masz mieszkanie.
— Mamo, nic nie rozumiesz! — irytował się Marek.
Ojciec tylko wzruszał ramionami:
— Niech sam sobie radzi.
W domu Marek coraz bardziej się wycofywał. „Jest jak cień, szary duch…” — myślał. Podczas jednej z kłótni wykrzyczał:
— Widziałem w tobie cudowny kwiat! A teraz? Żyję z zamrożonym pąkiem…
To był moment, kiedy Agnieszka po raz pierwszy od miesięcy się rozpłakała.
W dniu, gdy wszystko się rozpadło, Marek powiedział cicho:
— Aga, jestem zmęczony.
— Czym? — zapytała.
— Tym życiem, tą niekończącą się rutyną.
Agnieszka spakowała torebkę i wyszła. Marek liczył, że wróci i poprosi, by został. Ona odeszła spokojnie:
— Może lepiej będzie, jeśli zamieszkasz osobno. Wyprowadź się.
Marek eksplodował:
— Nie odejdę!
— To mieszkanie moich rodziców — odpowiedziała chłodno. — I nie chcę już być ciężarem.
Marek nie miał wyboru — wyprowadził się. Po kilku tygodniach ich rozwód został sfinalizowany.
Spotkanie, które wszystko zmieniło
Minęły trzy lata. Marek mieszkał z rodzicami, próbując zacząć od nowa, ale szczęście mu nie sprzyjało. Praca nie przynosiła satysfakcji, a małe radości zniknęły.
Pewnego wiosennego wieczoru, przechodząc obok kawiarni, spojrzał przez okno i zamarł. W drzwiach stała Agnieszka.
To już nie była ta sama dziewczyna, którą pamiętał. Pewna siebie kobieta, z elegancką fryzurą, w modnym płaszczu, z kluczami do samochodu w ręku.
— Aga? — zapytał zaskoczony.
Ona spojrzała, rozpoznała go i uśmiechnęła się:
— Marek? Cześć! Jak się masz?
— Dobrze… — wymamrotał, nie mogąc oderwać wzroku.
— A u ciebie? Praca jak zawsze?
— Nie, otworzyłam własną kwiaciarnię. Było ciężko, ale spotkałam kogoś, kto mnie wspiera.
— Kogo?
Z kawiarni wyszedł wysoki mężczyzna w eleganckim płaszczu i delikatnie objął Agnieszkę za ramię:
— Kochanie, mamy wolny stolik, chodźmy.
— Marek, poznaj Witolda — przedstawiła go — Cieszymy się, że cię widzimy.
— Cieszę się dla ciebie — powiedział Marek cicho, czując jak w środku wrze mu zazdrość.
— Dziękuję — odpowiedziała spokojnie Agnieszka.
Witold skinął głową, a oni razem weszli do środka, zostawiając Marka samego na zimnym chodniku.
Kiedyś mówił: „Żyję z zamrożonym pąkiem”. Teraz pąk w końcu rozkwitł — po prostu nie przy nim…
Jeśli chcesz, mogę przygotować wersję bardziej skróconą lub o innym charakterze — daj znać!