Właściciel restauracji wyrzucił bezdomną staruszkę, ale chwilę później klęczał przed nią ze łzami w oczach…
Siedząc w swoim biurze, Wiaczesław rozsiadł się wygodnie w fotelu, zadowolony z tego, co osiągnął. Jego restauracja stała się prawdziwą perełką w mieście, symbolem luksusu i wyrafinowanego smaku. Była owocem jego dwudziestoletniej pracy, pełnej ryzyka i trudnych decyzji.
Patrząc wstecz, wspominał swojego dziadka, Leonida Makarowicza, który odegrał kluczową rolę w jego sukcesie. To właśnie on, nie zważając na swój wiek, podjął decyzję o sprzedaży rodzinnej daczy i przekazaniu wnukowi pieniędzy na rozpoczęcie działalności. Twierdził, że dacza nie jest mu już potrzebna, a Wiaczesław ma w sobie potencjał, by osiągnąć wielkie rzeczy.
To właśnie dzięki tym środkom Wiaczesław założył swój pierwszy bar na targu, a potem kawiarnię przy dworcu. Ciężka praca i dążenie do doskonałości doprowadziły go na szczyt – do miejsca, w którym jego restauracja stała się jedną z najlepszych w mieście, zatrudniając renomowanego szefa kuchni prosto z Włoch.
Pogrążony we wspomnieniach, nagle usłyszał głosy dobiegające zza drzwi jego gabinetu. Kelnerka Wiera rozmawiała z koleżanką, narzekając na starą kobietę, która często kręciła się w pobliżu restauracji i irytowała personel. Zaintrygowany, Wiaczesław podszedł do okna i zobaczył stojącą przed lokalem postać – starszą, zaniedbaną kobietę. Jej brudne ubrania, splątane siwe włosy i poszarzała twarz nadawały jej jeszcze bardziej nędzny wygląd.
Patrzyła przez szybę restauracji, śledząc wzrokiem eleganckich gości zajadających się wykwintnymi potrawami. Połykała ślinę, wyraźnie głodna, ale nie odważyła się wejść.
W tym momencie rozległo się ciche pukanie do drzwi. Wiera, kelnerka, nieśmiało zajrzała do środka z niepokojem na twarzy.
— Panie Wiaczesławie Iwanowiczu, znowu mamy problem z tą kobietą…
Zirytowany mężczyzna spytał, gdzie jest ochrona, bo przecież to ich zadanie, a nie jego. Druga kelnerka, Maria, szybko dodała, że ochroniarz już próbował ją przegonić, ale wróciła.
Wiaczesław nie chciał, by jego ekskluzywna restauracja stała się miejscem, które odstrasza klientów. Widział, jak goście marszczyli nosy, gdy tylko dostrzegali bezdomną kobietę za oknem. To mogło negatywnie wpłynąć na wizerunek lokalu, więc postanowił działać natychmiast.
Sięgnął po telefon i wezwał policję, prosząc, by usunęli kobietę w jak najbardziej dyskretny sposób. Funkcjonariusze przyjechali błyskawicznie, pomogli staruszce wsiąść do radiowozu i odjechali.
Przez chwilę Wiaczesław wpatrywał się w oddalający się samochód, a w jego myślach pojawiły się wspomnienia. Przypomniał sobie swoją babcię Annę i dziadka Leonida, którzy wychowywali go od piątego roku życia, po tym jak stracił ojca w tragicznych okolicznościach. Matkę ledwo pamiętał – zniknęła z jego życia krótko po śmierci męża.
Jako dziecko często pytał, gdzie jest jego mama, ale dziadkowie zawsze mówili, że „wyjechała daleko”. Choć tłumaczyli to w łagodny sposób, w głębi duszy czuł się porzucony i przez lata miał nadzieję, że wróci. Kiedy dorósł, przestał o tym myśleć, skupiając się na pracy i budowaniu własnego życia.
Tego dnia, gdy policja zabrała bezdomną kobietę, Wiaczesław nie miał pojęcia, że wkrótce znów pojawi się przed restauracją, a on sam będzie przed nią klęczał, błagając o wybaczenie…
Niespodziewane spotkanie
Kilka dni później, podczas inspekcji zaplecza restauracji, Wiaczesław natknął się na niecodzienny widok. Nowa sprzątaczka, Ania, siedziała obok tej samej bezdomnej kobiety i podawała jej jedzenie.
— Co tu się dzieje?! — spytał surowo, powstrzymując narastającą złość.
Ania zmieszała się i wyjaśniła, że przynosi kobiecie jedzenie, bo jej szkoda. Wiaczesław nie mógł powstrzymać frustracji. Czy ona nie zdawała sobie sprawy, że obecność takiej osoby może zaszkodzić reputacji restauracji?
Nie czekając na dalsze tłumaczenia, wyrwał kawałek chleba z rąk dziewczyny i rzucił go w stronę staruszki.
— Nie chcę cię tu więcej widzieć! — rzucił ostro.
Kobieta podniosła kawałek chleba z ziemi, otrzepała go i spokojnie powiedziała:
— Każdy ból można przetrwać, jeśli ma się chleb.
Te słowa uderzyły Wiaczesława niczym piorun. Cofnął się o krok, jego serce przyspieszyło. Przecież to zdanie słyszał już kiedyś… W dzieciństwie. Wypowiadała je jego matka.
— Skąd znasz te słowa? — zapytał, z trudem łapiąc oddech.
Kobieta spojrzała na niego i westchnęła.
— To po prostu stare powiedzenie…
— Jak masz na imię? — dopytywał, czując narastającą panikę.
— Luba… Lubow Wasiljewna.
Nogi się pod nim ugięły. To było niemożliwe. Niemożliwe…
— To nie może być… — wyszeptał. — Mówili mi, że moja matka nie żyje…
Wtedy staruszka zaczęła opowiadać swoją historię. O mężu, który zginął tragicznie, o teściach, którzy odebrali jej syna, o tym, jak została fałszywie oskarżona o kradzież i trafiła do więzienia. Gdy wyszła na wolność, jej dziecko już zniknęło, a ona sama nie miała dokąd pójść.
Wiaczesław nie mógł w to uwierzyć. To oznaczało, że przez całe życie był okłamywany. Dziadkowie pozbawili go matki, mówiąc, że nie żyje.
— Mamo… — wyszeptał i upadł na kolana przed kobietą.
Łzy spływały mu po policzkach, gdy po raz pierwszy od dziecka objął ją w ramionach.
Nowy początek
Wiaczesław zabrał matkę do najlepszej kliniki w mieście. Opłacił jej leczenie, a potem przyjął ją pod swój dach. Cała rodzina – jego żona, dzieci i wnuki – pokochała staruszkę, która okazała się ciepłą i kochającą osobą.
Patrząc na nią każdego dnia, Wiaczesław nie mógł uwierzyć, że mógł ją kiedyś odrzucić. Teraz już wiedział – pieniądze, prestiż, restauracje… to wszystko nie miało znaczenia, jeśli brakowało w jego życiu najważniejszej osoby.
Jego matki.
Czasami los daje nam drugą szansę… Trzeba tylko umieć ją dostrzec.